Elleri ılıktı ama yine de ürperdim. Beni korkutmadan okşamaya çalışan bu aciz varlıktan daha acizdim aslında. Tüm çabalarına rağmen içimde yükselen korku dalgasına engel olamıyordu. Bu korku beni tetikledi ve 3-5 saniye içerisinde renk değiştiriverdim. Ortamlara uyum sağlıyordum çünkü hayatta kalmak için tek silahımdı bu. Oysa insanlar bunu hayretli gözlerle izliyordu her seferinde. Bir bukalemunun gözleri önünde canlı canlı renk değiştirmesini izlemek farklı ve heyecan verici bir deneyim oluyordu onlar için.
Fakat hiç biri bilmiyor benim bu görsel şöleni onlara sunarken neler hissettiğimi.Ölesiye çarpıyor kalbim, öyle çok korkuyorum ki damarlarımdan kan yerine adrenalin akıyor adeta, acı veriyor bana.
Beni korkutmamaya çalışan bu ellerin de hislerini anlıyordum aslında, o da korkuyordu. Beni incitmekten korkuyordu.
Ama sunacağım şöleni izleme isteği, bu bencilliği.. İkimizi de olduğumuzdan daha aciz yapıyordu...
Bir bukalemun için hiç tuhaf değil Riku'cum ;)
YanıtlaSilBir bukalem'un altını çizerek söylüyorsun herhalde sensei :)
YanıtlaSilAltını üstünü her yerini çiziyorum.Sayın okur burayı dikkate al dumur olma sonra benim gibi :D
YanıtlaSil